Rolf was al enige jaren ziek en leed aan dementie. Een vreselijke ziekte die het is gelukt om een enorm energieke man zowel geestelijk als lichamelijk op de knieën te krijgen en eigenlijk nog veel meer dan dat. Van redelijk dichtbij heb ik de ontwikkeling van de ziekte bij Rolf meegemaakt. Ik herinner mij nog één van de eerste gesprekken hierover met hem enkele jaren geleden. Hij had diverse testen gedaan in het ziekenhuis en in zijn ogen, twee wat onervaren dames, waren tot de conclusie gekomen dat hij beginnende verschijnselen had van dementie. Deze dames snapten er niets van. Rolf zat nog in de volledige ontkenning. Helaas bleek de diagnose wel goed te zijn en vanaf dat moment zagen we Rolf steeds een stukje verder achteruitgaan. Tijdens zijn ziekte bleef Rolf naar de tennisbaan komen. Want ook op zijn ‘oude’ dag betekende tennis nog altijd veel voor hem. Altijd op zoek naar tennismaatjes. Maar ook dat was een uitdaging voor hem, want zijn tennisspel stond er om bekend dat je daar als tegenstander niet altijd even vrolijk van werd. Hij heeft menig tegenstander tot absolute wanhoop gedreven met zijn befaamde sliceballen en zijn loopvermogen. Alles kwam terug van de ‘Rolfmuur’. Partijen van twee of drie uur waren voor Rolf vaker regel dan uitzondering. Ook zelf heb ik jarenlang moeten wachten op mijn eerste overwinning op Rolf. Hoe vaak had ik niet het idee dat ik in het begin het betere van het spel had, maar Rolf kroop op één of andere manier in je hoofd en het einde van het liedje was dat hij je in een driesetter had verslagen. Ik kan mij het moment nog herinneren dat ik hem voor het eerst verslagen had, wat een opluchting en een innerlijk feestje. 

Rolf bleef tennissen zolang hij kon
Vanaf het al eerder genoemde moment dat dementie was vastgesteld ging Rolf ook fysiek achteruit. Of dit samenhing met zijn dementie was niet duidelijk, wel werd Rolf steeds kortademiger. In één van zijn laatste toernooien waar hij aan mee deed bij ons op de club werd hij zelfs onwel. Maar opgeven deed hij niet. Tijdens zijn laatste toernooi bij ons op de vereniging ging het eigenlijk echt niet meer. Tegenstanders werden vooraf geïnformeerd. Er kwam van de toernooileiding zelfs iemand bij zijn wedstrijd staan om het in goede banen te leiden. Een verdrietig aangezicht wetende dat dit een man was die zijn hand niet omdraaide voor een ritje op de fiets van Soesterberg naar Bergen of Berlijn.

Maar ook hierna bleef Rolf naar de tennisbaan komen. Vaak in zijn eentje, inmiddels steeds meer in zijn eigen steeds kleiner worden wereldje. Hij herkende steeds minder mensen. Hij ging dan maar een balletje slaan tegen de oefenmuur. Als er mensen aan het tennissen waren ging hij langs de baan staand kijkend naar het tennis, waarschijnlijk stiekem hopend dat iemand hem zou vragen. Enkele van onze leden pakten deze handschoen op en sloegen dan nog een balletje met Rolf. Wat kon hij daar dan nog van genieten. Rolf niet meer op de tennisbaan zien, onze eerste clubkampioen in 1977, 47 jaar geleden. Dit bewustzijn juist in ons jubileumjaar is heel bijzonder. 

Voorzitter in 2002
Na verschillende rollen binnen de vereniging waaronder de eerste toernooileider van ons open toernooi in 1979, nam Rolf in 2002 de voorzittershamer over van Max Vetkamp en zou dat blijven tot 2011. Hij heeft heel veel van zijn tijd in het goed neerzetten van onze vereniging gestopt.



Rolf was zeker geen gemakkelijke man, ook niet voor zichzelf. Rolf was vanuit zijn militaire achtergrond gewend aan directe orders en een zekere vorm van hiërarchie. De lat lag altijd hoog en dat verwachtte hij ook van anderen. Dit overigens wel met de beste bedoelingen voor de vereniging. Er moesten voor hem duidelijke kaders zijn, noem het een ‘handboek soldaat’ voor onze vereniging. Ook zijn communicatiestijl was vrij direct, anderen noemen dat: ‘niet altijd even tactisch’. Dat leidde zo nu en dan binnen de vereniging tot controverses met zowel leden als vrijwilligers. Anders gezegd er is een verschil tussen gelijk hebben en gelijk krijgen en draagvlak binnen een vereniging houden. In ben zelf in 2006 toegetreden tot het bestuur en heb daar geregeld met Rolf over gesproken. Hij baalde daar zelf ook van, maar Rolf bleef op dat vlak toch ook Rolf. Rolf deed het echter nooit vanuit eigen belang. Hij had voor zover ik heb ervaren altijd het belang van onze vereniging voor ogen en handelde uit die overtuiging en ging lastige beslissingen niet uit de weg. Hij is nauw betrokken geweest bij de jarenlange voorbereiding voor de herinrichting van ons nieuwe park in 2011 en de mogelijke samenwerking met Vliegdorp wat in die tijd ook speelde. Een ingewikkeld en tijdrovend traject, waarbij er voor onze vereniging uiteindelijk het maximaal haalbare is uitgehaald, ondanks dat lang niet aan al onze wensen van destijds is voldaan.

Luchtfoto's door Rolf gemaakt
Een grote hobby van Rolf was, naast lange afstanden fietsen, vliegen. Rolf was in zijn vrije tijd piloot en regelde bij zijn vliegclub op vliegveld Hilversum ook vele zaken. Deze hobby combineerde hij met een andere hobby foto’s maken. Dankzij Rolf hebben we mooie foto’s van ons park vanuit de lucht, van de eerste jaren van ons bestaan en anderen evenementen en toernooien. Rolf heeft veel van onze (jeugd)leden meegenomen op een vlucht met zijn Cessna en deze hebben zo een prachtige ervaring gehad. Voor een aantal was het ook de eerste keer in een vliegtuig. 

Nabestaanden
Rolf is jarenlang getrouwd geweest met Truus, zijn tweede vrouw. Ook Truus was een lid van het eerste uur. Samen hebben ze door de ziekte van Truus zware tijden gehad. Dit trok een hele zware wissel op hun leven en dit is tot het einde van zijn leven een thema gebleven. Rolf was er echter altijd voor Truus en verzorgde haar daar waar nodig. Dat was een andere kant van Rolf. Een zeer zorgzame echtgenoot. Maar langzaam veranderde door de dementie deze rol en kon hij Truus niet meer verzorgen en werd de zorg voor Rolf voor Truus te zwaar. Dit betekende dat in de zomer van 2023 Rolf verhuisde naar de Lisidunahof in Leusden waar hij vervolgens snel verder achteruit ging. Twee weken geleden was ik nog bij hem op bezoek. Ik trof een Rolf die enkel wat afwezig rondliep, geen enkele blijk van herkenning. Alleen als ik over tennis begon en aan de begeleiding vertelde dat hij clubkampioen en jarenlang voorzitter van onze vereniging was geweest kwam er iets van een glimlach op zijn gezicht. Toch enige blijk van herinnering of verbeeldde ik mij dat maar en hoopte ik dat dit hem een goed gevoel gaf. Het afscheid nemen kwam alleen van mij. Rolf was al weer druk in zijn eigen wereldje. Het was voor mij nog geen definitief afscheid. Na twee dagen kwam echter het bericht dat Rolf heel hard achteruit ging en vorige week vrijdag is hij rustig ingeslapen. Ondanks het hierbij komende verdriet ben ik opgelucht. Ook voor zijn familie. Rolf is afgelopen vrijdag in besloten kring gecremeerd. 

Rolf rust zacht en heel veel dank voor alles wat je voor onze vereniging hebt gedaan. Een belangrijk credo van jou: ‘Het is wel vrijwillig, maar niet vrijblijvend’ hanteer ik zelf ook nog heel geregeld. Vrijblijvend was het voor jou zeker niet met een lat die altijd hoog lag. 

Wij wensen Truus, Ronald, Eelco en hun partners, kleinkinderen en verdere familie en vrienden de komende periode heel veel sterkte om dit grote verlies te verwerken.

Voor leden die een blijk van medeleven willen sturen kunnen dit doen naar: Truus Migo, Morane 8, 3769 JG Soesterberg.

Namens het bestuur, Bert Gadellaa