Wat kan het leven toch enorm dubbel in elkaar zitten. Afgelopen zaterdag zat ik samen met mijn lieve vrouw Monique onder een pergola te genieten van een mimosa (voor de niet-kenners een mix van champagne en jus d’orange) op een berg in Italië met uitzicht over de Middellandse Zee. We bespraken de laatste zaken ter voorbereiding op onze cruise over de Middellandse zee te ere van ons 30-jarige huwelijk. De volgende dag stond onze afvaart in de agenda. Op dat moment kwam er een appje binnen van één van onze leden dat onze oud-voorzitter en erelid Max Vetkamp in de nacht van donderdag op vrijdag 25 augustus jl. op slechts 72-jarige leeftijd is overleden. 

Ik wist dat Max ernstig ziek was en niet meer beter zou worden maar dat het zo snel is gegaan kwam als een mokerslag binnen. Twee weken geleden de dag voor de start van mijn vakantie ben ik met een mooie bos bloemen namens onze vereniging nog bij hem en zijn vrouw Els geweest. Max had van zijn arts gehoord dat hij was uitbehandeld. Er waren teveel uitzaaiingen van zijn prostaatkanker en de medicijnen deden niet meer wat ze zouden moeten doen. Alleen bloedtransfusies en pijnbestrijding konden hem nog enigszins wat verlichting geven. Max en Els waren op weg richting hun 50-jarig huwelijksjubileum een echte twee-eenheid. Daar moest ik gelijk aan denken nu wij ook ons huwelijksjubileum vieren. Tijdens mijn bezoek voelde ik de warmte en liefde tussen Max en Els. Max oogde wel vermoeid maar was ondanks de waardeloze vooruitzichten nog altijd positief. Het heeft geen zin om nu te gaan treuren. Nu ben ik er nog. Treuren is voor als ik er niet meer ben. Al is dat misschien wel wat egoïstisch aangezien ik er dan niet meer ben. Maar zo stond Max wel in het leven. Geniet van de dingen die je nog kan doen en helaas voor Max was dat op het eind niet zo heel veel meer. Die vreselijke ziekte viel zelfs met de positiviteit van Max niet te overwinnen. Een harde werkelijkheid voor Els, de kinderen en hun partners, kleinkinderen en verdere familie en vrienden. 

Laatste gesprek over onze vereniging

Tijdens mijn laatste gesprek met Max ging het ook nog veel over onze vereniging. Want wat was Max nog betrokken bij zoals hij het zelf zei: ‘Mijn tennisclubje’. Gesproken over het aanstaande 50-jarige jubileum van onze vereniging. Wat zijn de plannen nog, hoe staat het met padel en ik kreeg nog mooie en lieve woorden van Max over hoe wij het als bestuur de afgelopen jaren hebben gedaan. Dat was Max ten voeten uit. Altijd oog en interesse voor de ander. Als je hem nodig had kon je altijd een beroep op hem doen. Dat beroep heeft de vereniging ook op hem gedaan en Max was bereid om de voorzittershamer op te pakken. Tijdens zijn periode heeft hij naast veel andere goede dingen voor onze vereniging vooral veel financiële ellende moeten opruimen om het voortbestaan van de vereniging te redden. Hij benaderde Hermen Brink om penningmeester te worden en samen hebben zij er mede voor gezorgd dat wij komend jaar ons 50-jarig jubileum kunnen vieren. Zijn rustige en betrokken wijze van besturen zorgde ervoor dat er weer een stabiel bestuur kwam en de vereniging in rustiger vaarwater kwam. Nadat de rust was teruggekeerd heeft hij de voorzittershamer met een gerust hart overgedragen en is hij heel terecht benoemd tot erelid.

Veel van onze nieuwere leden zullen Max wellicht niet kennen. Max was de laatste twee jaar ook al veel minder op de tennisbaan vanwege zijn ziekte. Maar als het maar even kon met zijn vaste team elke week een balletje slaan. Vooral de beslissende set in het clubgebouw was zijn specialiteit. Als je hem dan trof kwam er altijd een grote glimlach op zijn gezicht met de opmerking dat zijn spel niet meer zo was als vroeger. Maar dat deed niet af aan zijn liefde voor het tennisspel. Het was fijn dat, zoals één van zijn vaste teammaatjes Erik Bouma mij vertelde dat hij tot dit voorjaar nog in de hal bij de Toss heeft kunnen tennissen tot het echt niet meer ging. Ook dat was Max, zo lang mogelijk op zoek naar dingen die hij nog wel kon doen. Zo was dat ook met tijd besteden aan Els en de rest van de familie. Als het even kon samen op stap ook in de periode dat Max al ziek was. Max was niet alleen een clubmens maar ook een echt familiemens.  Dat het met Max de laatste twee jaren minder goed ging bleek wel uit het feit dat hij de Algemene Ledenvergadering aan zich voorbij liet gaan. Dat was een teken aan de wand. Want Max was er altijd. Altijd geïnteresseerd, goede vragen stellend en in oplossingen denkend. Niet direct wat je achter een advocaat zoekt die hun geld verdienen met het uitvechten van conflicten. Zo was Max niet, altijd vanuit redelijkheid zoekend naar oplossingen. Altijd in de rondvraag het bestuur bedankend voor de geleverde inzet over het afgelopen jaar. 

Betrokken bij zijn omgeving

Max zette zich niet alleen in voor onze vereniging maar ook bij de Soesterse voetbalvereniging VVZ’49 was Max erelid en bij de in 2021 opgerichte Stichting Samen voor Soesterberg, opgericht door een groep positief betrokken Soesterbergers was hij secretaris. Zoals eerder gezegd tekende dit Max bij uitstek. Betrokken bij zijn directe omgeving, zijn handen uit de mouwen steken om vanuit positiviteit iets voor zijn omgeving te betekenen. Niet alleen maatschappelijk maar ook als familiemens. Wij gaan een bijzonder fijn en aimabel mens missen. Maar Max is in het DNA van onze vereniging opgenomen en zal daarmee nooit binnen onze vereniging verloren gaan. Laat het voor ons allemaal een stimulans zijn om vanuit positiviteit een bijdrage te leveren aan ‘ons tennisclubje’. Max wij zijn je daarvoor heel veel dank verschuldigd. Rust zacht dat heb je na je lange strijd verdiend.

Het dubbele van het leven is dat het afscheid van Max op 2 september is. Mijn trouwdag waar, zoals hiervoor al gezegd, wij ons 30-jarige huwelijk vieren. Maar Max weet dat wij op deze dag, zoals jij dat ook gewild zou hebben, een extra borrel op jou en het leven zullen nemen. Helaas kan ik niet bij jouw afscheid zijn, maar in gedachten zijn wij er zeker bij.

Wij wensen Els, Selinde en Nadine en hun partners, kleinkinderen en verdere familie en vrienden de komende periode heel veel sterkte om dit grote verlies te verwerken.

Blijk van medeleven

Voor leden die een blijk van medeleven willen sturen kunnen dit doen naar: De familie Vetkamp, De Brik 25, 3769 JS Soesterberg

De crematieplechtigheid is 2 september om 12.30 uur in de aula van Crematorium Laren, Weg over Anna’s Hoeve 1 te Laren (NH). Na afloop is er een ontmoeting in De Eetvilla, Soesterbergsestraat 122 te Soest om samen herinneringen te delen.

Namens het bestuur,
Bert Gadellaa